چنان دل بسته ام کردی که با چشم خودم دیدم~خودم می رفتم اما سایه ام با من نمی امد وز همین فاصله ها به صدایی به ندایی و وشاید زمزمه ای همه هان و شما جان دلی. غم دوریت همه شادی من است همان هنگامه که بودنت نبودنی عمیق به ژرفای تهی بودن من دارد قدم به قدم از من تا به تو هر قدم عشق را بیشتر می کند و عنصر زمان این فاصله علاقه ام را دوچندان. شیرینی نبودنت را احمقانه زندگی می کنم و تلخی نگاهت ،صدایت و خاطراتت را صبورانه مشق مرگ .